De non-ferrometalen zijn legeringen of metalen die geen merkbare hoeveelheden ijzer bevatten. Alle zuivere metalen zijn non-ferroelementen, behalve ijzer (Fe), dat ook ferriet van Latijnse ‚Ferrum wordt genoemd,‘ betekenis „ijzer.“
De non-ferrometalen neigen duurder te zijn dan ijzerhoudende metalen maar voor hun wenselijke eigenschappen, met inbegrip van lichtgewicht (aluminium), hoog geleidingsvermogen (koper), niet-magnetische eigenschappen of weerstand tegen corrosie (zink) gebruikt. Sommige non-ferromaterialen worden gebruikt in de ijzer- en staalindustrie, zoals bauxiet, dat voor stroom in hoogovens wordt gebruikt. Andere non-ferrometalen, met inbegrip van chroomijzersteen, pyrolusite en wolframiet, worden gebruikt om ijzerhoudende legeringen te maken. Nochtans, hebben vele non-ferrometalen punten met een laag smeltpunt, die hen maken minder voor toepassingen geschikt bij hoge temperaturen.
Er is een groot aantal non-ferromaterialen, die elke metaal en legering behandelen die geen ijzer bevat. De non-ferrometalen omvatten aluminium, koper, lood, nikkel, tin, titanium en zink, evenals koperlegeringen zoals messing en brons. Andere zeldzame of kostbare non-ferrometalen omvatten goud, zilver en platina, kobalt, kwik, wolfram, beryllium, bismut, cerium, cadmium, niobium, indium, gallium, germanium, lithium, selenium, tantalium, tellurium, vanadium, en zirconium.
De non-ferrometalen worden gewoonlijk verkregen uit mineralen zoals carbonaten, silicaten en sulfiden alvorens wordt geraffineerd door elektrolyse.
Het verschil tussen ijzerhoudende en non-ferrometalen is dat de ijzerhoudende metalen ijzer bevatten. De ijzerhoudende metalen, zoals gietijzer of koolstofstaal, hebben een hoge koolstofinhoud, die hen over het algemeen aan roest wanneer blootgesteld aan vochtigheid kwetsbaar maakt. Nochtans, is zich dit niet het geval voor smeedijzer, dat tegen roest toe te schrijven aan zijn zuiverheid verzetten, en roestvrij staal, dat wordt beschermd tegen corrosie door de aanwezigheid van chromium.
